De maatschappij

Ik ben gehavend uit mijn jeugd gekomen, heb geen fijne relaties gehad (tot 2 jaar geleden). Dat kwam mede doordat ik niet wist wie ik was of hoe ik me moest gedragen. En als je niet van jezelf houdt kan je ook niet van iemand anders houden (is een voor mij veel gehoorde zin) Vierendertig jaar ellende, ik ben gesloopt, kapot gemaakt. Maar ik wordt geacht fris en fruitig mee te draaien volgens de wetten van de maatschappij. Gewoon alsof er nooit iets gebeurd is. Trauma! stel je niet aan, zet je er over heen, je bent lang genoeg in de ziektewet geweest (nu 1 jaar). Maar hoe ouder ik word hoe moeilijker ik het er mee heb. Ik ben er nog niet aan toe om te werken en misschien wel nooit meer. Ik moet leren leuke dingen te gaan doen, leren te genieten. Ik moet leren te leven, want nu leef ik het leven niet, ik overleef het. Dat heeft mijn prioriteit. Maar ik word niet gehoord, mijn hel wordt genegeerd. Meedoen zal ik, moet ik, er is geen ruimte om te herstellen (voor zover dat mogelijk is) geen ruimte om te ontdekken wie ik ben en wat ik wil. De pijn van 34 jaar is als een open zenuw bloot komen te liggen. Ik kan me niet meer afsluiten voor de pijn. Ik leef niet, ik besta.

11:48:32 17 September 2012 Permanente link Reacties (0)

Droomwereld.

Er zijn dagen dat ik terug verlang naar dat kleine stille bange meisje terwijl die tijd de meest pijnlijke jaren uit mijn leven zouden moeten zijn.

Ik wist nooit wanneer ik in elkaar geslagen zou worden omdat ik het huishouden niet goed had gedaan of omdat ik het brood van mijn stiefvader niet op zijn manier had klaargemaakt. Of misschien had ik teveel koffiemelk in de koffie gedaan, of misschien wel te weinig. Of misschien ging ik net een paar seconden te vroeg, of misschien wel te laat naar de wc.

Ik wist nooit wanneer ze genoeg van me hadden en ze me zouden opsluiten in de schuur, of hoe lang ze me in de schuur zouden laten zitten omdat ze meer niet meer wouden zien. Ik wist niet wanneer mijn stiefvader mijn kamer in zou sluipen om bij mij in bed te kruipen om mijn hand te pakken en deze om zijn penis te leggen, of wanneer hij mijn nachtjapon omhoog zou schuiven om mijn onderbroek uit te trekken en zijn penis in mij te stoppen.

Ik maakte me klein probeerde me te verstoppen, probeerde onzichtbaar te zijn en geen enkel geluid te maken. Ik verlang naar die tijd want ik kon me afsluiten voor de pijn, de angst, de emoties. De pijn in deze tijd, die is ondraaglijk, de emoties die ik niet onder controle kan houden, de emoties die mijn leven leiden terwijl ik mijn eigen leven zou moeten leiden. De woede en haat die ik met me meedraag. De afkeer naar mezelf. Ja deze tijd waarin ik word geacht volwassen te zijn, doen wat de maatschappij wil dat je doet, je emoties niet de baas te laten zijn, deze tijd is het moeilijkst. Ik kan het niet meer aan, ik wil hier niet meer zijn, ik mag me niet meer verstoppen in mijn eigen droomwereld ik moet meedraaien in de maatschappij en functioneren zoals men word geacht te functioneren. Ik moet mijn emoties toe laten maar mag de emoties niet de baas laten zijn. Het valt me zwaar en het kost me zoveel moeite me aan te passen en ‘normaal’ te zijn, ik ga er aan onder door. Kon ik maar terug naar mijn eigen droomwereld.

15:09:07 09 Augustus 2012 Permanente link Reacties (0)